คำมั่นสัญญา

คำมั่นสัญญา

โดย ทมยันตี

'สาริน' เป็นลูกชายของ 'จ่าไหว' ซึ่งเป็นทหารรับใช้บ้าน 'คุณชลิต' และ 'คุณรจนา' ด้วยความที่คุณชลิตมีแต่ลูกสาวคือ 'ชลันดา' คุณชลิตจึงอยากอุปการะส่งเสียสารินให้ได้เป็นทหาร ตั้งแต่เด็กสารินก็เป็นเพื่อนเล่นสนิทกับชลันดามาโดยตลอด โดยที่ทั้งสองจะเรียกกันและกันว่า 'พี่ริน' กับ 'น้องดา' น้องดานั้นติดพี่รินมากๆ จนกระทั่งเริ่มโต พวกผู้ใหญ่เริ่มเห็นว่า ทั้งสองออกจะสนิทกันมากไป คุณพ่อของสารินก็เลยเริ่มเตือนสารินให้นึกถึงฐานะของตัวเอง และให้รู้ว่าน้องดาเป็นลูกของผู้มีพระคุณ สารินหักห้ามใจ และพยายามห่างน้องดา โดยไปโรงเรียนนายร้อยฯ ซึ่งก็จะห่างน้องดาไปเลย นอกจากนั้นชลันดายังมีชายหนุ่มรูปหล่อพ่อรวยอย่าง 'บุรณะ' มาติดพัน จึงทำให้ทั้งสองบ้านอยากให้สองคนนี้ลงเอยกัน แต่น้องดาก็ยังคงเฝ้ารอพี่ริน และเก็บความน้อยใจไว้ตลอดว่า พี่รินหายไปเลย จนกระทั่งในที่สุด พี่รินก็เป็นคนมาบอกน้องดาเองว่า ให้แต่งงานกับคนนั้นเสีย เพราะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับน้องดา น้องดาน้อยใจสาริน แต่ก็ทำตามที่พี่รินบอก คือแต่งงานไปกับคนนั้น พี่รินได้แต่ให้สัญญากับน้องดาว่า ถึงยังไงสารินก็จะไม่ทิ้งชลันดา การแต่งงานด้วยความไม่เต็มใจทำให้ชีวิตแต่งงานของทั้งคู่ระหองระแหง อีกทั้งแม่สามีอย่าง 'คุณปราณี' ยังเข้ามาก้าวก่าย แต่สุดท้ายแล้วสารินก็ยังคงดูแลเอาใจใส่ชลันดาน้องสาวผู้แสนดีอย่างสม่ำเสมอตามที่เคยให้สัญญาไว้ ความรักความผูกพันของสองหนุ่มสาวมิมีวันเสื่อมคลาย ‘คำมั่นสัญญา’ ที่พี่ริน ให้กับน้องดา ย่อมเป็นนิรันดร์ คำนำ Love to give, but not take รัก คือการให้ ไม่ต้องการการตอบแทน ความรักอันเป็นเช่นนั้น เริ่มขึ้นแล้วอย่างอ่อนโยน ดําเนินไปอย่างมั่นคง และจบลงบนโลกใบนี้อย่างยิ่งใหญ่ ลึกซึ้ง ติดตราตรึงทุกสายตาที่รับรู้ ทว่าทุกหยาดน้ำตาอันเปรอะเปื้อนรอยยิ้มที่เสียไป มันสะอื้นสะอึกรับรู้ยิ่งกว่ารู้ คํามั่นสัญญาจะยังคงอยู่จะไม่เปลี่ยนแปร ในโลกนี้ สรรพสิ่งย่อมแปรเปลี่ยน แต่ในหัวใจ คํามั่นสัญญา ย่อมเป็นนิรันดร์ “ถ้า...” เสียงนั้นขาดหาย แล้วค่อยดังขึ้นใหม่ “ถ้า...มีใครรักพี่รินมากพอ พี่รินบอกน้องดาก่อนได้ ไหม” “เราวัดใจคนอื่นไม่ได้...” คําตอบสุขุมเป็นผู้ใหญ่ “เราวัดได้แต่ใจของเราเอง เรารู้แต่ใจเราเอง” ใบหน้าเข้มแย้มยิ้ม ปลอบประโลม “ถ้ารู้แล้ว เราจะไปฝืนทําไม หัวใจนั้นเป็นของแปลก เพราะถ้าเคยมีดอกไม้ดอกใดสามารถขึ้นได้ มันจะไม่โรยรา มันจะบานตลอดไป และไม่ว่ายามหลับ ยามตื่น ดอกไม้ดอกนั้นบานในหัวใจพี่รินเสมอ” ดอกไม้ทุกดอกโรยราได้ แต่ดอกไม้ดอกหนึ่งกลางใจคนทั้งสองจะไม่โรยรา เฉกเช่นความรู้สึกที่ดื่มด่ำ อันมิต้องเจรจากัน คือความในใจอันไม่ผันแปรไปตามเวลา มั่นคงเสมอ เป็นเช่นนั้นเสมอ “น้องดา....จาคอย” รอยยิ้มและเสียงพูดคล้ายยามเป็นเด็กน้อย “จํา...แต่อย่าคอย” คําตอบอ่อนหวาน “พี่รินมีความสุขจากความทรงจํา แต่จะมีความทุกข์จากการรอคอย ทุกอย่างในโลกมีที่มาและมีที่ไป ไม่มีอะไรกีดกันได้ น้องดามีวิถีชีวิตที่งดงาม จงเป็นอย่างที่เป็น หัวใจกับการกระทําบางครั้ง...ต้องแยกให้ได้ และไม่ว่าน้องดาจะกระทําอะไรลงไป พี่รินเข้าใจเสมอ และจะเอาใจช่วย” ทุกคําหนักแน่น จริงจัง “ยามใดที่น้องดาเป็นทุกข์ พี่จะกลับมา...มาร่วมทุกข์ ไม่พรากไปไหนเลย” กระแสเสียงหวานละม่อม “สัญญานะคะ” รอยยิ้มอบอุ่น ไม่ปริปาก หากคนเช่นนั้นมั่นคงชั่วนิรันดร์ “วันหน้า...ถ้าน้องดาเป็นทุกข์ สัญญานะคะ ถ้าน้องดาขออะไร พี่รินจะให้” ดวงตาคู่นั้นคาดคั้น “ถ้าขอ พี่รินต้องให้นะคะ” “สารินสัญญา!” บนความผูกพันงดงาม รักได้ซึมซับเติมเต็มหัวใจนับจากเยาว์วัยตราบวันนี้ เธอไม่เคยลืมอะไรที่เกี่ยวกับสาริน ทุกความทรงจําเหล่านั้น ชลันดาไม่เคยลืม ความทุกข์ก็จํา ความสุขก็จํา รัก ‘พี่ริน’ ด้วยทั้งหมดเท่าที่มนุษย์จะพึงรักได้ “คราวนี้พี่รินรู้หรือยัง น้องดาอยู่มาเพื่ออะไร?” เสียงผะแผ่วอัดอั้นราวกับจวนจะระเบิด ละม้ายแม้น ใจดวงน้อยกําลังแตกพังภินท์ออกเป็นเสี่ยงๆ ขณะน้ำตานั้นเกินระงับแล้ว “พี่รินใจดํา...” “น้องดา...” สารินควานหาผ้าเช็ดหน้าส่งให้ น้ำเสียงเรียบสงบ เบา “เช็ดหน้าเสีย” ยามชลันดาเป็นเด็ก เขาเคยเช็ดหน้าให้พลางรับขวัญ วันนี้ สารินส่งผ้าให้ มือไม่แตะมือด้วยซ้ำ ลูกผู้ชายจะยิ่งใหญ่ได้อย่างไร หากไม่ชนะแม้หัวใจตนเอง มนุษย์บางคนเกิดมาเพื่อทําตามใจตัวเอง บางคนฝึกมิให้ทําตามใจตัว ความดีนั้นทํายากเสมอ “รัก...มีสองอย่างน้องดา รักตัวเองกับรักเกียรติยศ ในความรัก พี่รินไม่เลือกตัวเอง แต่...เลือกเกียรติยศ และ ไม่ใช่เกียรติยศของพี่ริน หากเป็นเกียรติยศของน้องดา น้องดางดงามมาตลอด ขอให้งดงามจนวาระสุดท้าย...” สารินวาดหัวเรือกลับ ชลันดากําผ้าเช็ดหน้าแน่น ราวกับจะยึดไว้เป็นหลักทางใจ “จําไว้...ถ้าพี่รินสัญญาอะไร พี่รักษาคํามั่นสัญ อยู่ที่ไหน พี่ไม่เคยจะอยู่ห่าง ความใกล้ชิดทางความรู้สึก ทางวิญญาณ จะมั่นคงยิ่งกว่าทางกายมากมายนัก” จงรักเสมือนเธอเป็นชีวิต วิญญาณ เป็นทั้งหมดในชีวิตที่เรามี จงรักเพื่อรัก โดยไม่หวังอะไรตอบแทน ด้วยสรรพสิ่งอาจเปลี่ยนแปลง หากในหัวใจ รักและคํามั่นสัญญาของคุณและเขา จะดํารงเป็นนิรันดรเสมอ “พี่ริน” ตาที่มองมามีน้ำตาเต็ม “สาบานได้ไหมว่า จะ...ไม่ทิ้งน้อง” สารินกัดริมฝีปาก หน้าแห้ง ก่อนจะสั่นหัว “ไม่!" “งั้นพี่รินทิ้งเราเลยจริงๆ” “น้องดา...คนดี” เสียงอ่อนโยนหวานอย่างไม่มีใครเคยได้ยิน “พี่รินไม่สาบาน บอกแล้ว...พี่รินมีแต่คํามั่นสัญญา” พี่จะทิ้งน้องได้อย่างไร เมื่อคํามั่นสัญญาว่าไม่ทิ้งกัน จะมั่นคง ซื่อตรง และเป็นเช่นนั้นเสมอ รักของชลันดา-สาริน ไม่แปรเปลี่ยน ในโลกนี้ สรรพสิ่งอาจผันแปร หากในหัวใจ คํามั่นสัญญาของเขาและเธอ ย่อมเป็นนิรันดร์

สำนักพิมพ์ ณ บ้านวรรณกรรม

พิมพ์ พ.ศ. 2547

ขนาด 12.7 x 18.7 ซ.ม. หนา 407 หน้า  ปกอ่อน

สภาพหนังสือ  :   ปกใหม่เอี่ยม   ,   รองปกในมีชื่อเจ้าของเดิม  , เนื้อกระดาษและสันสีขาว